Sabah 8.
İşe zamanında gidebilmek (ve belki de sadece beş dakika geç kalabilmek) için kurduğunuz telefonunuzdaki sinir bozucu alarmla uyandınız. Aslında kurduğunuz üçüncü alarm bu çünkü her yeni günde gelen ruh ezici depresyon ağırlığı uyanmayı bir mücadele haline getiriyor. Ne kadar isteseniz de artık yatakta kalamıyorsunuz, bu yüzden yorganın altından çıkıp derin bir nefes alıyorsunuz.
Kahvaltı yapmıyorsunuz. Yolda bir kahve alıyorsunuz veya Keurig’inizi açıyorsunuz, tüm bunlar olurken aynı düşünce kafanızda dans ediyor.
“İşimden nefret ediyorum.”
Evet, birçok insan işinden nefret ediyor. Bu yüzden buna “iş” diyorlar ama sizin için farklı. Gerçekten katılmanız gerekmeyen toplantılarda veya bir e-posta olabilecek bir yerde sinirlenmek değil. “Pazar korkuları” her gece işe gitmeden önce, araba kullanırken veya bilgisayarınızı açarken ve e-postalarınıza bakmaya başladığınızda gerçekleşir. Elbette, birçok insan işinden gerçekten hoşlanmaz, peki ya siz?
Bu iş, artık var olmasanız hayatın çok daha basit olacağını hatırlatır.
Sahip olduğunuz her güvensizliği ikiye katlarken, kendinize ayırabileceğiniz tüm zamanı elinizden alır — eğer bir patronunuz veya iş arkadaşınız sizinle iş saatleri dışında konuşmuyorsa, o zaman bunu aklınızdan çıkaramadığınız ve işinizi düşünerek geçirdiğiniz zamanın faturasını şirketinize kesemediğiniz için.
Size bir “iş ailesi” resmi satıldı, ancak tıpkı gerçek bir aile gibi, kendinizi yersiz hissediyorsunuz. Küçük etkileşimler sayesinde ne kadar yetersiz olduğunuzu ve nihayetinde büyük resimde ne kadar önemsiz olduğunuzu hatırlarsınız.
Tıpkı sadece hayatta kalmak için savaştığınız gibi, insanların gözünde önemli olmadığınızı açıkça belli ederken, onlara önemli olduğunuzu kanıtlamak için de savaşıyorsunuz. Bir kimlikteki bir sayıdan veya yüzden başka bir şey değilsiniz. Kendinizi küçük, sessiz ve hayatlarını, fare yarışını seven veya geriye doğru eğilip kıç yalamaya istekli, sizin yapmamanız gerektiğini düşündüğünüz kısımlarını feda eden bir insan denizi arasında kaybolmuş hissediyorsunuz.
Çalışma haftanızın kırk saati, şirketin sizi kim olduğunuzu bile bilmediği bir LLC veya S-Corp’a ayrılıyor ve bu saatlerin her biri, kendi adlarına olan bir markayı veya şirketi sürdürmeye adanmışken, kimse sizin adınızı hatırlamaya zahmet etmiyor.
Zaten intihar eğilimiyle mücadele ediyorsanız, bu duyguların hiçbiri yardımcı olmuyor. Aslında, her şeyi daha da kötüleştiriyorlar.
İntihar eden bir kişinin ihtiyaç duyduğu son şey, ya hatırlatılması ya da önemli olmadıklarını hissetmeleridir – çok ve kolayca değiştirilebilir oldukları. İş yerindeki bu hisler, iş yerinin dışında sahip oldukları hislere kolayca dönüşür. Sonra, en az beklediğiniz anda kafanızın arkasındaki ses tekrar yükselir.
“Ya her şeyi durdurursam?”
Eğer böyle hissediyorsanız, size bir haberim var:
Siz işiniz değilsiniz ve işiniz sizi siz yapmaz.
Değerinizi bir işe alım yöneticisinin veya yöneticinin sizi görme biçimine göre değerlendirmek, özellikle de yalnızca üretime ve sermayeye değer veren kapitalist bir toplumda yaşadığımızda, değerinizin haksız bir ölçüsüdür. Ne kadar çok sevdiğinizi ve kalbinizin ne kadar büyük olduğunu takdir etmezler. İnsan hayatını bu kadar büyülü ve anlamlı kılan küçük şeylere ve verdiğiniz tüm farklı katkılara bakmazlar – ve bu yüzden bakmalısınız.
İşinizin hayatınız olduğu ve hayatınızın da kariyeriniz olduğu ve başka hiçbir şey olmadığı bir hayat yaşamak çok kolaydır. Zaten travma ve intihar düşünceleriyle mücadele ediyorsanız bu tehlikelidir.
Bu yüzden, değerinize ve kıymetinize bakarken kendinize bir iyilik yapın ve işinizin, yöneticilerinizin ve idarecilerinizin reddettiği şekilde kendinize bakın. Hayatı yaşamaya değer kılan ve işinizde olmayabilecek ara noktayı bulun.
İş bir iştir ve sizden daha fazla değiştirilebilir. Yapmanız gerekeni yapın, kendinizi savunun ve bu arada, onların sizi hissettirdiklerinden çok daha değerli olduğunuzu unutmayın.
Bunu başarabilirsiniz. Size inanıyorum.