Şizofreni teşhisi kondu. İlaç almak, doğru beslenmek ve iyi bir uyku düzenine sahip olmak gibi yapmam gereken her şeyi yapıyor olabilirim ama yine de biraz paranoya yaşayabilirim. Paranoyamla başa çıkmama yardımcı olan şeylerden biri de başkalarının paranoya deneyimlerini okumaktı. Neler yaşadıklarını okuduğumda, bir “aha” anı oluyor – “Ah, bu semptomu yaşayan tek kişi ben değilim.”
Birkaç gün önce kuru temizlemeden bir şeyler almak için arabayla gittim. Açık olacaklarını varsaydım. Erken gitmeme rağmen kapılar kilitliydi. Ayrılırken, üzerinde “Ordu gazisi” yazan bir plaka tutucusu olan bir araba gördüm. Hemen bu kişinin kuru temizlemecinin sahibi olduğunu düşündüm ve bir şekilde geldiğimi duymuş ve erken kapatmış, bu yüzden kuru temizlemeye gidememişim. Eve giderken paranoya yaşadım. Arabalarında insanları gördüm ve bundan sonra ne yapacağımı merak ettiklerini düşündüm. Gerçekten odaklanmam ve paranoyayı engellemem gerekiyordu, böylece güvenli bir şekilde eve dönebilirdim.
Bazen paranoyak düşüncelerim sırasında sesler duyuyorum. Bir ses, “Şizofren değilsin.” dediğinde beni güldürüyor. Bu sesi ilk olarak ordudan ayrılırken duymaya başladım, ancak ara sıra hala duyuyorum.
Paranoyamın bir kısmı yıllar önceki bir kız arkadaşımla ilgili. Bazen geceleri, sürgülü cam kapımın önünde farları açık arabalar oluyor ve bunların beni takip eden arkadaşları olduğunu düşünüyorum. Birkaç saniye onlara bakıyorum ve paranoyayı engellemeye çalışıyorum. Bu tür paranoyalarla başa çıkmama yardımcı olan şey, caz gibi müzikler dinleyerek veya televizyon izleyerek dikkatimi dağıtmak.
Park yerinde arabamın etrafında insanlar gördüğümde paranoyak olabiliyorum. Kimsenin arabamla uğraşmadığını biliyorum, ancak paranoya sırasında bu sonuca varmak zor. Sonunda gittiklerinde dışarı çıkıp arabama yürüyorum ve sahneyi inceliyorum. Lastikleri ve boyayı kontrol ediyorum, her şeyin yolunda olduğundan emin olmak için. Kanıt arayarak bu paranoyadan kaçınabiliyorum. Çok güvenli bir mahallede yaşıyorum ve otopark iyi aydınlatılmış. Sokak lambasının altına park ediyorum, bu yüzden birinin arabama zarar verdiğini düşünmek için mantıklı bir sebep yok.
Araba kullanırken, genellikle takip edildiğimi düşünüyorum. Çok fazla posta almadığım günlerde, birinin postamı aldığını düşünmeye kolayca düşebiliyorum. Telefonda kredi veya banka kartımı kullanırken, birinin konuşmayı dinlediğinden korkarak endişeleniyorum. Yemeğim bana servis edilmeden önce mutfakta birinin yemeğimi kirlettiğini düşündüğüm durumlar oldu. Bir polis memuru gördüğümde her zaman paranoyaklaşıyorum, bu yüzden kendimi derin bir nefes alıp onlara el sallamaya şartlandırdım.
Paranoyak düşüncelerimle başa çıkmanın bazı yollarından bahsettim. Bazen, beni endişelendiren olayı konuşmak için ailemi arıyorum. Paranoyamla başa çıkmanın en önemli yollarından biri, kanıtları incelemektir. Kendime olup bitenlerin gerçekliği veya gerçek dışılığı hakkında sorular soruyorum. Ayrıca etrafımda gerçek olana odaklanarak anda bulunmayı da uyguluyorum. Ne duyabiliyorum, görebiliyorum, dokunabiliyorum veya hissedebiliyorum?
Şizofreni tanısı almış olanlarımız paranoya semptomunda kendimizi kaybedebiliriz, ancak benim için kendimi gerçekliğe – etrafımda olup bitenlere – dayandırmak önemlidir. Teşhisim yüzünden paranoya yaşıyorum ve başka hiçbir sebep yok. Paranoya hikayelerini okumak, bunun şizofreni topluluğunda yaygın bir semptom olduğunu anlamama yardımcı oluyor. Kişisel hikayelerimizi korkmadan paylaşarak paranoyamızla nasıl yüzleşeceğimizi öğreniyoruz.