Sevgili dostlar,
İyi niyetli olduğunuzu biliyorum. Benim için en iyisini istediğinizi biliyorum. Yardım etmek ve tavsiye vermek için yanımda olmanızı bildiğinizden daha çok takdir ediyorum. Bu noktaya kadar benimle birlikte olmanız bana çok şey anlatıyor ve bunu göz ardı etmeyeceğim.
Ancak, açıklığa kavuşturmak istediğim bir şey var. Sahip olduğum bu hastalıklar -bipolar bozukluk, borderline kişilik bozukluğu (BPD)- genellikle hayat boyu süren mücadelelerdir. Kasvetli olmaya çalışmıyorum, sadece dürüst olmak istiyorum. Semptomların sonsuza dek ortadan kalkmasını garantileyecek hiçbir şey alamıyorum. İlaç kullanıyorum ve iyi geliyor, ancak kötü hisleri, aşağı doğru giden sarmalları, depresyonu ve kaygıyı uzak tutmada her zaman %100 etkili olmuyor.
Bazen düşüşe geçiyorum. Bazen depresyona giriyorum. Bazen beni korkutan ve üzen şeylere karşı öfkeleniyorum.
Böyle olduğunda, bunun sizi de üzdüğünü biliyorum. Yardım etmek için çaresiz kalmanızı anlıyorum.
Ancak, sanki anında bir “tedavi” için çılgınca çabalıyormuşsun gibi göründüğünde, bu sadece kendimi daha kötü hissetmeme neden oluyor. Psikiyatrımı arayıp beni başka bir ilaca başlatmasını önerirsen, sanki sadece “düzeltilmek” istiyormuşsun gibi hissettiriyor. Şu anda olduğum kişi kabul edilemezmiş gibi.
Bunun yerine, belki sadece dinle. Belki sadece benimle otur. Belki sadece elimi tut. Belki sadece beni sev ve çılgınca bir tedavi arama. Sarmallar ve öfkeler sonunda geçer. Yanımda oturup “onları atlatmama” yardım edersen, umudun fırtınanın hemen diğer tarafında yattığını hatırlamama yardım edersen, o zaman bu gerçekten çok iyi bir ilaç olacaktır.
Seninle güvende hissetmek, içimdeki karanlığı görmeni sağlamak, tüm kusurlarımı ve zayıflıklarımı açığa çıkarmak ve bu hastalığın seni korkutmayacağını bilmek istiyorum. En çok ihtiyacım olan şey bu.
Sadık sevgin için teşekkür ederim,
Ben.